บางคนเครียดมากกับหุ่นตัวเอง
เริ่มลดน้ำหนักได้ 1 เดือน
ทำทุกวัน ควบคุมอาหารอย่างดี
เริ่มออกกำลังกาย ลุกขึ้นมาวิ่งทุกวัน
น้ำหนักตัวสัดส่วนแทบจะไม่ไปไหน
เกิดความท้อใจทันทีว่า
เฮ้ย ก็ทำทุกอย่างแล้ว
ทำไมมันไม่เห็นเกิดอะไรขึ้น
เริ่มเจอปัญหา
เริ่มมองไม่เห็นทางว่าจะเป็นไปได้
เป้าหมายมันอยู่ไกลเสียเหลือเกิน
เริ่มมาก็เป๋แล้ว
เหนื่อยก็เหนื่อย
หนักก็หนัก
ผมเคยเป็นแบบนี้
อาการของคนไม่ปล่อยวาง
จะรีบไปถึงเป้าหมายให้เร็วสุด
เพื่อที่กูจะได้ดูดี
ทุกคนเห็นต้องว้าว
แต่คำถามคือ
ถ้ามันไม่ได้มาเร็วขนาดนั้นล่ะ?
อดใจรอเวลานั้นมาถึงได้มั้ย
มันคุ้มค่าแค่ไหน ที่ต้องพยายามทำ
คิดจะทำต่อไปรึป่าว หรือ ว่าเลิกดื้อๆ
หยุดพักระหว่างทางบ้าง
แล้วทบทวนดูบ่อยๆ
ผมอยากฝากประโยคนึงไว้
"เป้าหมายไม่ได้มีไว้ให้ไปถึงเสมอไป
มันมีไว้ให้เรามุ่งไปในเส้นทางนั้นต่อไป"
บอส
BODY HERO
"กูพาผอมหุ่นดีได้ภายในปีเดียว"
Search